Południe: Szeged / Segedyn

[Ribizli]

Jak już pisałam poprzednio, w Szegedzie jest dużo budynkow secesyjnych, gdyż miasto to zostalo zbudowane na nowo po Wielkiej Powodzi, kiedy to secesja była w modzie na przełomie XIX i XX wieku. Tym razem chciałabym napisać o budynku, którego już nie ma. Mianowicie chodzi o najbardziej znany burdel w Szegedzie, powszechnie znany wsród mieszkańców miasta pod nazwa Jatata. Należał on do małżeństwa o wymownym nazwisku Angyal (węg. anioł) i bardzo dobrze prosperowal aż do 1928 r., kiedy to wszystkie tego typu przybytki zostały oficjalnie zamknięte. Małżonkowie dostali pozwolenie na wybudowanie parterowego budynku w stylu neobarokowym na małej parceli zaraz obok torów kolejowych (aż tak blisko, że właściciele musieli podpisać oficjalne zobowiązanie, że nie będą rościć żadnych pretensji jeśli jakaś iskra z przejeżdżającego pociągu spadnie na budynek i wywoła pożar). Powstał jednak piętrowy budynek w stylu secesyjnym. Z tego powodu małżeństwo Angyal zostało powołane do sądu za nieprzestrzeganie przepisów budowlanych. Z zewnątrz budynek wygladądał jak elegancki hotel, a w środku były piękne żyrandole, ozdobne schody, a ściany i sufity były zdobione gipsowymi stiukami i malowidłami. Na parterze w jednej części budynku znajdowało się mieszkanie właścicieli, a po przeciwnej stronie duży salon do powszechnego użytku. Na piętrze znajdowało się 14 pokoi dla pań i ich klientow, z łazienką po każdej stronie korytarza. Wieczorami na zewnątrz paliła się czerwona lampa, a lokaj w liberii kierował klientów do środka. Po likwidacji domów publicznych złote czasy budynku bezpowrotnie się skończyły. Przez jakiś czas budynek funkcjonował jako akademik dla studentów uniwersytetu. Nistety, pod koniec wojny został trafiony przez bombę, która zniszczyła 1/3 budynku. Przez krótki czas budynek powrócił do swojej oryginalnej funkcji (czyli 2/3 budynku co sie ostało), ale teraz oficjalnie nazywał się barem. Później za socjalizmu pelnił funkcję hotelu robotniczego, a jeszcze później domu mieszkalnego dla uboższych mieszkańców. Powoli mieszkańcy przenieśli się do wielkiej płyty, gdzie przynajmniej były łazienki, a na ich miejsce wprowadzili się różni menele i budynek totalnie zszedł na psy. Postanowiono go rozebrać w 1990 r. Zachowały się tylko stare fotografie i opisy wnętrz zapamiętane przez jego bywalcow w czasach jego świetności... Szkoda...
Poniżej zdjęcie budynku z ok.1914 roku: