30-05-2014, 22:12
Chyba Was zdziwi taki autor 
bo to nie jest dział kulinarny, ale sama książka też nie dotyczy jedzenia, a przynajmniej nie tylko jedzenia.
Na półce czeka do ponownej lektury "Czardasz ..." Krzysztofa Vargi, ale wpadła mi dość przypadkiem w ręce książka Roberta Makłowicza "Cafe Museum". I w kilka wieczorów przeczytałem ją z wielką przyjemnością.
To jest książka o Europie Środkowo-Wschodniej i znaczące miejsce obok Słowacji, Rumunii, krajów byłej Jugosławii zajmują także Węgry. Makłowicz opisuje swoje podróże po tych krajach, oczywiście z wątkiem kulinarnym, jako przewodnim. Jednak świetnie czyta się wszelkie obserwacje lokalnej specyfiki, swoistego folkloru, takiego prawdziwego, nie cepeliowskiego, w odwiedzanych przez Makłowicza miejscach.
Dużo miejsca poświęca autor tematyce węgierskiej, co wynika chociażby z faktu zamiarów osiedlenia się na węgierskiej wsi. Ostatecznie wybiera jako drugi obok Krakowa dom miejsce w południowej Chorwacji, ale możemy przeczytać dlaczego rozpoczęta procedura zakupu nieruchomości (zresztą u węgierskiej notariusz o swojska brzmiącym nazwisku Cseresznyak) nie zakończyła się osiedleniem autora na węgierskiej ziemi.
Jednym z najlepszych w całej książce wątków jest cała historia związana z uczestnictwem autora w tradycyjnym węgierskim świniobiciu i to nie zwykłej wieprzowiny, ale szlachetnej mangalicy. Gdy czyta się jak Makłowicz na to świniobicie się przygotowywał, jak ono przebiegało (co wrażliwsi niech sobie niektóre akapity odpuszczą
) i jak się skończyło, to nasuwają się trochę skojarzenia z Hrabalem, oczywiście zachowując odpowiednie proporcje.
Gdy mówimy o mangalicy, to nasuwają się oczywiste skojarzenia z książką Vargi i myślę, że na tle książki Makłowicza jeszcze wyraźniej widać mistrzostwo autora "Gulaszu ...". Bo książka Makłowicza, to świetnie z talentem napisane, dające wiele przyjemności ,ale jednak - czytadło, które zresztą jak najbardziej polecam. Tymczasem książki Vargi (tak "Gulasz ..." jak i "Czardasz...") to coś więcej i nieważne, czy nazwiemy je esejami, czy reportażami.
Zresztą Makłowicz i Varga mają punkty wspólne. Opisywana "Cafe Museum" podobnie jak książki Vargi wyszła w wydawnictwie "Czarne" (w 2010 roku), Krzysztof Varga poleca książkę Makłowicza na czwartej stronie okładki jego książki. Mam niejakie wrażenie, że być może "Cafe Museum" mogło być dla Krzysztofa Vargi jakąś cząsteczką inspiracji do napisania swojego spojrzenia na Węgry przez kulinarny pryzmat.
A książkę Makłowicza i tak polecam, bo czyta się świetnie.
bo to nie jest dział kulinarny, ale sama książka też nie dotyczy jedzenia, a przynajmniej nie tylko jedzenia.Na półce czeka do ponownej lektury "Czardasz ..." Krzysztofa Vargi, ale wpadła mi dość przypadkiem w ręce książka Roberta Makłowicza "Cafe Museum". I w kilka wieczorów przeczytałem ją z wielką przyjemnością.
To jest książka o Europie Środkowo-Wschodniej i znaczące miejsce obok Słowacji, Rumunii, krajów byłej Jugosławii zajmują także Węgry. Makłowicz opisuje swoje podróże po tych krajach, oczywiście z wątkiem kulinarnym, jako przewodnim. Jednak świetnie czyta się wszelkie obserwacje lokalnej specyfiki, swoistego folkloru, takiego prawdziwego, nie cepeliowskiego, w odwiedzanych przez Makłowicza miejscach.
Dużo miejsca poświęca autor tematyce węgierskiej, co wynika chociażby z faktu zamiarów osiedlenia się na węgierskiej wsi. Ostatecznie wybiera jako drugi obok Krakowa dom miejsce w południowej Chorwacji, ale możemy przeczytać dlaczego rozpoczęta procedura zakupu nieruchomości (zresztą u węgierskiej notariusz o swojska brzmiącym nazwisku Cseresznyak) nie zakończyła się osiedleniem autora na węgierskiej ziemi.
Jednym z najlepszych w całej książce wątków jest cała historia związana z uczestnictwem autora w tradycyjnym węgierskim świniobiciu i to nie zwykłej wieprzowiny, ale szlachetnej mangalicy. Gdy czyta się jak Makłowicz na to świniobicie się przygotowywał, jak ono przebiegało (co wrażliwsi niech sobie niektóre akapity odpuszczą
) i jak się skończyło, to nasuwają się trochę skojarzenia z Hrabalem, oczywiście zachowując odpowiednie proporcje. Gdy mówimy o mangalicy, to nasuwają się oczywiste skojarzenia z książką Vargi i myślę, że na tle książki Makłowicza jeszcze wyraźniej widać mistrzostwo autora "Gulaszu ...". Bo książka Makłowicza, to świetnie z talentem napisane, dające wiele przyjemności ,ale jednak - czytadło, które zresztą jak najbardziej polecam. Tymczasem książki Vargi (tak "Gulasz ..." jak i "Czardasz...") to coś więcej i nieważne, czy nazwiemy je esejami, czy reportażami.
Zresztą Makłowicz i Varga mają punkty wspólne. Opisywana "Cafe Museum" podobnie jak książki Vargi wyszła w wydawnictwie "Czarne" (w 2010 roku), Krzysztof Varga poleca książkę Makłowicza na czwartej stronie okładki jego książki. Mam niejakie wrażenie, że być może "Cafe Museum" mogło być dla Krzysztofa Vargi jakąś cząsteczką inspiracji do napisania swojego spojrzenia na Węgry przez kulinarny pryzmat.
A książkę Makłowicza i tak polecam, bo czyta się świetnie.