23-06-2012, 10:57
Nie pamiętam, jak zaczęła się moja przygoda z Węgrami. Mam tam rodzinę. Mojej mamy brat ożenił się z Węgierką i mieszkał nad Balatonem. Niestety wujek już nie żyje. Kiedy byłam dzieckiem zawsze słyszałam, że wszystko co węgierskie jest lepsze, że Polaczki to lenie, nie chce im się pracować. Stosunki moich rodziców, zwłaszcza mojej matki z nimi dalekie były od ideału. W tamtym czasie rzadko się jeździło na Węgry, częściej oni do nas. Moja mama miała jakieś uprzedzenia do tego kraju. Dlatego też zniechęciła mnie do pójścia na kurs węgierskiego, twierdząc, że młodszy kuzyn nie chce się uczyć polskiego. Pod koniec lat 80-tych w moim mieście działało Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Węgierskiej, miał ruszyć kurs węgierskiego w Domu Kultury, ale czy do tego doszło to nie wiem. Teraz, kiedy jestem dorosła, sama jeżdżę w tamtą stronę i próbuję się nauczyć tego języka, którego melodia podobała mi się od dzieciństwa. Swoją drogą moja mama ma do dzisiaj te animozje. Pewnego dnia siedziałam sama w domu włączyłam głośniej muzykę. Kiedy mama wróciła i usłyszała głośne granie odparła: "Już włączyłaś to rykowisko?" (piosenka była śpiewana po angielsku) Innym razem usłyszała piosenkę po węgiersku i skomentowała to następującą: "Już włączyłaś to madziarskie?" Kiedy jeszcze żył wujek powiedziałam mu o swoich zamiarach podjęcia nauki (to było 2,5 roku temu) to spytał: "Ale po co ci to?" Uważam, że wina leży po obu stronach, bo ani wujek, ani moja matka nie przywiązywali wagi to tej sprawy. Co gorsza wujek-Polak nie potrafił nauczyć młodszego syna swojego ojczystego języka. Nawet w domu swoich rodziców mówił do niego po węgiersku. Szkoda, że była taka sytuacja, że nie nauczyłam się tego języka w młodszym wieku. Mam nadzieję, że uda mi się nadrobić zaległości i spełnią się wszystkie marzenia związane z tym krajem i językiem.