Sarospatak po sezonie

[eplus]

Zachęceni ładną pogodą postanowiliśmy uczcić zakończenie wakacyjnego sezonu wyjazdem do Sarospataku. Niestety ze względu na różne zajęcia mogliśmy wyjechać dopiero w piątek w południe. Przed 15-tą byliśmy w Barwinku, a dalej podążaliśmy kierując się wskazówkami kol. Mamuta - na Havaj. Świetna trasa, bukowe lasy wspaniale prezentowały się w popołudniowym słońcu, ruchu brak, oczywiście policji także. Dziki zwierz krył się w leśnych ostępach i nie naprzykrzał kierowcom (ze stanu wojennego: wylały rzeki, pełne zwierza bory i pełno stróżów prawa przy drodze).



Widzimy jedyny patrol radarowy dopiero za Vranovem, na samym końcu tej wsi, w której znajduje się rondo - skrzyżowanie z drogą Michalovce-Koszyce. Kwadrans po 17-tej zasiedlamy dwuosobowy pokój w "mobilu" na kempingu, zarezerwowany tuż przed wyjazdem. I biegiem do wody, aby wykorzystać ostatnie chwile dnia.
Co do sytuacji na kąpielisku: balon już jest napełniony, ale ze względu na dobrą pogodę świecił pustkami.



Trawa rośnie i właśnie została skoszona, w kranach jest ciepła woda. Dysze w jacuzzi, które nie działały jeszcze w sierpniu, nadal są zatkane. Akwen do moczenia stóp jest jak zwykle suchy, ale tabliczka z temperaturą ewentualnej wody wyjaśnia wszystko.



Przed barami są wystawione stoliki i krzesła, ale z daleka żywego ducha tam nie widziałem. Oczywiście od października czynny będzie tylko balon. Kierownik powiedział mi, że poza sezonem zajęcie zapewniają im okoliczne szkoły, gdyż nauka pływania jest obowiązkowa. Kemping jest wtedy zamknięty.
Zmęczeni podróżą, a zrelaksowani ciepłą kąpielą, kładziemy się do spania. Jednak zasnąć trudno, bo w d0mkach-bungalowach mieszkają trzy rodziny - dwie ostrzyżone w Strzyżowie, a trzecia też z tych okolic. Imprezują długo w noc, muzyka i chóralny śpiew. Zdarza mi się prosić o ciszę, ale nie chciałem im psuć zabawy, bo:
- na kempingu oprócz jednego Niemca byli sami Polacy, więc wszystko zostanie wśród swoich,
- śpiewali nienajgorszy repertuar, nie fałszowali i nie ryczeli po pijacku, nie przeklinali i nie łazili po kempingu, ograniczając się do swojego terenu.
W końcu jednak około drugiej w nocy jakiś kobiecy głos, najwyraźniej  spoza chóru, kategorycznie zarządził zakończenie imprezy (a może mi się przyśniło?) W istocie, mieszkańcom namiotów hałas mógł dokuczać bardziej, niż nam w d0mku.
Muzykalna ekipa w sobotę zbudziła się nadspodziewanie wcześnie. Niestety tym razem zrobili o wiele gorsze wrażenie. Panowie idący na baseny byli słyszalni wcześniej, zanim można było ich ujrzeć. Gdy całe towarzystwo zaczęło pławić się w wodzie, przyszedł czas na kibolskie śpiewy i pohukiwania. A tu już publiczność była zdecydowanie międzynarodowa, i oczywiście nieciekawa sympatii sportowych dwóch grubasów. Gdy jeden bałwan wydał bojowy okrzyk swojej drużyny "Jude, Jude, Jude" myślałem nawet, żeby w wojskowym języku przywołać go do porządku. Zepsułbym sobie w ten sposób cały dzień, a dla postronyych byłaby to po prostu burda pomiędzy turystami z Polski (bo pewnie nie udałoby mi się zachować spokojnego tonu). Udawałem zatem bezpaństwowca, a jego kobieta uciszyła go szybko i skutecznie, tak, że mój dylemat szybko odszedł w przeszłość. A pan Niemiec, który kąpał się w sąsiednim basenie i być może pięćdziesiąt lat żył z piętnem przynależności do narodu ludobójców, mógł się wreszcie poczuć usprawiedliwiony: rzeczywiście to Polacy są największymi antysemitami! Ekipę ze Srzyżowa, jeśli czytają forum, chłodno niepozdrawiam i do niezobaczenia! Obiecałem sobie, że w sobotę przerwę im imprezę o 22:01, nawet, gdybym miał wezwać rangersów. Ale nie było potrzeby - widocznie wzięli sobie do serca nauczkę z poprzedniej nocy.
W sobotni wieczór o mało co uczestniczyliśmy w historycznym wydarzeniu. Jadąc do miasta około osiemnastej w pobliżu centrum widzimy kilkudziesięcioosobową grupę, ustawione na chodniku krzesełka, porządkowych kierujących ruchem... No cóż, dobra pora na uczczenie 100-lecia straży pożarnej czy urodzin poety. Ale nagle widzimy polską flagę - nie żaden sztandar, ale zwykłą szturmówkę, jaką można kupić w każdym sklepie z militariami. Może polskie ogolone łebki przyjechały wesprzeć węgierskich ogolonych łebków, świętujących jakąś rocznicę? Ale nie, węgierscy chłopcy mają regularne kamuflażowe mundury z trójkolorowymi naszywkami: impreza jak najbardziej oficjalna!



Postanawiamy później na spokojnie zbadać sprawę. Po godzinie wszyscy się już rozeszli, a my mogliśmy obejrzeć tablicę poświęconą węgierskiej pomocy dla naszych uchodźców w 1939. Między fundatorami jest organizacja z Krosna - oglądam TV Rzeszów, ale nie było o tym żadnej wzmianki! Szkoda, bo na pewno na samym kempingu znalazłoby się kilkanaście osób, które chciałyby uczestniczyć w uroczystości.



Teraz jadąc do Sarospataku warto wziąć kwiatki i złożyć biało-czerwoną wiązankę pod tablicą mieszczącą się przy Rakoczi utca 32. Jeśli ktoś zapomni, to kwiaciarnia jest pod numerem 18 (czynna również w niedzielę).
Po zmroku podziwiamy jeszcze grającą fontannę.



Sobotę kończy skromny improwizowany grill.
W niedzielę rano zaczyna padać. Idziemy do szkoły, bo kościół jest nieczynny z powodu remontu. Msze niedzielne odbywają się w szkole katolickiej przy Bartok Bela utca (w tygodniu zaś w salce przy plebanii obok kościoła). Na holu szkoły jest wielki regał z trofeami sportowymi, między nimi dwa puchary zdobyte w Tyczynie niedaleko Rzeszowa. Znów nie mogę się skupić, strasznie mnie rozśmieszyło to zestawienie, jakby kalka z mojego ulubionego motywu z Harrisonem Fordem w Ostatniej Krucjacie, gdy Indiana szuka prawdziwego kielicha sprytnie ukrytego przez krzyżowca wśród wielu innych. Pierwszy raz oglądając film miałem identyczne, jak Indiana spostrzeżenie: kielich zwykłego cieśli nie mógł być ze złota!



Dla sprawiedliwości należy dodać, że jedno z naczyń używane przez księdza w czasie mszy było właśnie gliniane, bardzo zresztą piękne, pokryte szkliwem. W Sarospataku jest chyba fabryka porcelany - może to jakieś wotum albo dar?
Przed południem deszcz ustaje, nawet chwilami pokazuje się słońce, choć dla mnie nie jest ono konieczne. Śniadanie jemy na powietrzu.



Potem jak zwykle kąpiel i masaże. W ogóle wszystko jest "jak zwykle". Był Pan w żółwiowym kapeluszu, była Czapla. Jak zwykle czytam we wodzie archiwalne magazyny: Kraków, Stolica (dobre zestawienie, prawda?), Poznaj Swój Kraj.



Koło osiemnastej w niedzielę pakujemy manatki (kierownik pozwolił nam zostać dłużej w d0mku, bo nie było rezerwacji na kolejną noc). Podjeżdżamy pod Tesco w Satoraljaujhely.



Trochę błądząc, w deszczu, wracamy tak samo, jak przyjechaliśmy (minąłem zjazd w Sacurovie i musiałem jechać przez Vranov, zawrócić nie było jak, bo duży ruch).
Na drodze do Havaja widzimy tym razem cztery wyrośnięte cielaki i dwie myszy, ale najwięcej zwierzyny spotykamy dopiero w promieniu 20 kilometrów od d0mu: wielka mangalica stojąca na środku drogi i kilka warchlaków w polu, dwie ładne sarenki i miejski lis. Zajechaliśmy na 23:00, czyli powoli, ale bezpiecznie.
Liczymy, że wybierzemy się w tym roku jeszcze raz - choć raczej w inne miejsce.